Centralność poczucia Ja w ramach procesów elastyczności psychologicznej: Co sugerują neurobiologiczne i psychologiczne korelaty psychodelików

Niniejszy wpis stanowi tłumaczenie teksu: The centrality of sense of self in psychological flexibility processes: What the neurobiological and psychological correlates of psychedelics suggest, opublikowanego w Journal of Contextual Behavioral Science.

Steven C.Hayes, Stu Law, Mark Malady, Zhuohong Zhu, Xiaoyu Bai

Najważniejsze

• Model elastyczności psychologicznej może ukierunkować terapeutyczne zastosowanie psychodelików
• Procesy zmian zaangażowane przez psychodeliki pokrywają się z tym modelem
• Zmiany czasu, miejsca i osoby mają zasadnicze znaczenie dla wpływu psychodelików
• Te dane pasują do hierarchicznego, deiktycznego podejścia do jaźni przyjmującej perspektywę
• Przyjęcie perspektywy może odgrywać bardziej centralną rolę w elastyczności psychologicznej

„Nogi, na przykład tego krzesła – jak cudowna ich rurkowatość, jak nadprzyrodzona ich wypolerowana gładkość! Spędziłem kilka minut – a może kilka stuleci? – nie tylko na patrzenie na bambusowe nogi, ale bycie nimi – a raczej bycie sobą w nich; lub, mówiąc dokładniej (bo „ja” nie był zaangażowany w sprawę, ani w pewnym sensie „oni”) byli moim Nie-ja w Nie-ja, którym było krzesło”.
– Aldous Huxley opisujący doświadczenie z LSD, 1954

Psychodeliczne rytuały przejścia były przeprowadzane w wielu kulturach w historii ludzkości. Na przykład rdzenni Amerykanie wydają się badać psychotropowe właściwości pejotlu prawie od sześciu tysięcy lat (El-Seedi, Smet, Beck, D, Possnert i Bruhn, 2005). Podczas gdy formalne badania substancji psychodelicznych na zachodzie sięgają 1800 roku, możliwe efekty terapeutyczne substancji psychodelicznych stały się przedmiotem badań dopiero w latach 50. XX wieku wraz z badaniem psychologicznego zastosowania LSD i psylocybiny (Bogenschutz i Ross, 2018). Zainteresowanie tym obszarem szybko wzrosło. Do 1965 r. opublikowano ponad 1000 badań klinicznych nad terapią wspomaganą psychodelikami, w których odnotowano bardzo obiecujące wyniki w szerokim zakresie schorzeń psychologicznych z udziałem ponad 40 000 pacjentów (Malleson, 1971).

Te wczesne badania nie doprowadziły jednak do trwałych zmian w sposobie wykonywania lub rozumienia terapii. Częściowo było to spowodowane tym, że reakcja prawna i kulturowa na szybkie rozprzestrzenianie się stosowania substancji psychodelicznych zakłócała analizy naukowe. Zamiast tego pozostały intrygujące wstępne dane, wielu praktyków, którzy uważali, że psychodeliki mogą być pomocnym narzędziem w badaniu poważnego stresu psychicznego, oraz zainteresowanie sposobami, jak substancje psychodeliczne mogą przyspieszyć rozwój neuronauki i nasze zrozumienie tego, co często nazywa się „umysłem” (Bogenschutz i Ross, 2018; Pollan, 2018).

Obecnie rośnie zainteresowanie ponownym wykorzystywaniem chemicznie wspomaganych doświadczeń szczytowych jako środka terapeutycznego poszukiwania i postępu. Podczas gdy niektórzy fizjologicznie zorientowani myśliciele są zainteresowani badaniem działania tych substancji przy braku konkretnych wskazówek terapeutycznych – dominujący pogląd specjalistów zdrowia psychicznego jest taki, że ten sposób postrzegania wydaje się być mało użyteczny. Chociaż wiele badań koncentruje się na reakcjach fizjologicznych i ich pośredniczącym wpływie na późniejszą aktywność neurologiczną i behawioralną, wydaje się jasne, że nie można ignorować roli zdarzeń werbalnych / poznawczych i ich źródeł kontekstowych, ponieważ klienci przechodzą intensywny i celowy proces psychodeliczny (Carhart-Harris i in. al., 2018). Być może z tych powodów publicystyczne, recenzowane naukowo i anegdotyczne relacje wydają się być zgodne, że sesje terapeutyczne z użyciem substancji psychodelicznych są najlepiej wspierane przez przygotowanie, zarządzanie oczekiwaniami środowisko, werbalne i fizyczne wsparcie oraz terapeutyczną interpretację doświadczenia (Pollan, 2018). W tym kontekście potrzebny jest dobrze zaprojektowany i oparty na empiryce model teoretyczny wydarzeń werbalnych / poznawczych związanych z doznaniem psychodelicznym.

We wczesnych dniach psychospołecznej eksploracji substancji psychodelicznych modele poradnictwa psychospołecznego były w dużej mierze oparte na podejściach psychoanalitycznych i psycholitycznych, ale w ostatnim czasie rosnąca liczba laboratoriów i praktyków zwróciła się ku modelom bardziej kontemplacyjnym i medytacyjnym, w tym modelom poznawczo-behawioralnym trzeciej fali, jako ramy dla strukturyzowania terapeutycznego zastosowania substancji psychodelicznych. Spośród nich terapia akceptacji i zaangażowania (ACT) (Hayes, Strosahl i Wilson, 2012) wydaje się być jedną z najważniejszych (Malone i in., 2018; Pollan, 2018; Ross i in., 2016), ale według naszej wiedzy nie została jeszcze przedstawiona szczegółowa relacja na temat związku modelu elastyczności psychologicznej, który leży u podstaw ACT do doświadczenia psychodelicznego. W tym artykule zamierzamy rozważyć wpływ rosnącej bazy danych na neurobiologiczne i psychologiczne skutki substancji psychodelicznych oraz to, co jest sugerowane dla zrozumienia procesów elastyczności psychologicznej jako mechanizmów zmian.

Kontekstualna nauka behawioralna (CBS) to dziedzina intelektualna, w której opracowano ACT. CBS dąży do opracowania zasad, które pozwalają na przewidywanie i wpływ działań całych organizmów w sposób głęboki, rozległy i precyzyjny (Hayes, Barnes-Holmes i Wilson, 2012). Pojęcie głębi oznacza, że nie powinno być dobrze rozwiniętej dziedziny wiedzy naukowej, która istniałaby na jednym poziomie analizy, która byłaby sprzeczna z wiedzą tego rodzaju znalezioną na innym poziomie. Na przykład neurobiologiczne dowody dotyczące myślenia nie powinny zaprzeczać psychologicznym dowodom dotyczącym myślenia – jeśli są w sprzeczności coś jest nie tak z podstawową teorią i zasadami. Cokolwiek jeszcze się z tym wiąże, doświadczenie psychodeliczne obejmuje domeny werbalne / poznawcze, a zatem z punktu widzenia CBS wydaje się, że użyteczne wydaje się rozważenie doświadczenia psychodelicznego w kategoriach ustalania zdarzeń i czynności poznawczych, które wpływają na podstawową jednostkę werbalną badaną w ACT i CBS mianowicie ramy relacyjne.

Istnieją dwie możliwe korzyści takiego podejścia. Biorąc pod uwagę złożoność i mistycznie zorientowaną historię badań doznań psychodelicznych, wydaje się pomocne powiązanie badań psychodelicznych z podstawowymi, naturalistycznymi procesami na poziomie psychologicznym – poziomem analizy naukowej, który koncentruje się na działaniach całych organizmów znajdujących się w warunkach środowiskowych uważanych za historycznie i sytuacyjnie. Takie podejście jest szczególnie ważne, gdy doświadczenia rozszerzają naszą zdolność do ich obserwowania i opisywania, jak to podkreślają takie słowa, które są powszechne w tym obszarze badań, takie jak mistyczne, jedność, transcendentalne lub duchowe. Z naukowego punktu widzenia postęp w badaniach i praktyczny plan badań psychodelicznych wymaga silnego zrozumienia nieredukcyjnego i naturalistycznego podejścia.

Transcendentalne pojęcia i konstrukty są zawsze ryzykowne, gdy ludzkie zachowanie jest przedmiotem naukowym. Postęp naturalistycznej nauki o psychologii był historycznie spowolniony przez konstrukty, które odbiegają od naturalistycznej obserwacji, koncentrując się na transcendentalnym dualizmie, rekurencyjnej reifikacji i nominalizacji, zwłaszcza gdy pozwala się im wpływać na założenia ontologiczne (Kantor, 1963) i ucząc się tej lekcji historii jest ważny w badaniach psychodelicznych. Inną możliwą korzyścią z próby skonstruowania bardziej adekwatnej podstawowej relacji ramowej efektów psychodelicznych doświadczeń jest to, że jeśli jest zgodna zarówno z zasadami ACT, jak i danymi neurologicznymi, może pomóc terapeutom i badaczom lepiej wykorzystać model ACT w terapii psychodelicznej.

1. Podstawowe problemy behawioralne w sensie jaźni

Jak pokazuje wstępny cytat Aldousa Huxleya, zmiany w poczuciu siebie i przyjmowaniu perspektyw, obejmujące czas, miejsce i osobę, często były uważane za kluczowe dla doznania psychodelicznego. Ostatnie empiryczne przeglądy tego obszaru są zgodne (np. Nour, Evans, Nutt i Carhart-Harris, 2016), dlatego najpierw rozważymy krótką historię pojęcia siebie w teorii relacyjnych ram i argumentujemy za jego użytecznością jako naturalistycznym sposobem rozumienia zmian psychologicznych w terapii psychodelicznej. Następnie zbadamy związek tych pomysłów z ACT i modelem elastyczności psychologicznej.

1.1 Teoria ram relacyjnych

Tradycyjne podejście behawioralne do wydarzeń werbalnych / poznawczych traktuje je jako stosunkowo proste rozszerzenie bezpośrednich działań nieprzewidzianych, zmodyfikowane przez społeczność werbalną. Zdaniem Skinnera zachowanie werbalne było wyjątkowe tylko w ograniczonym sensie, i opierało się na wzmocnieniu mediowanym społecznie, zapewnionym przez odpowiednio przeszkoloną publiczność (Skinner, 1957). Takie podejście, choć przydatne w kształtowaniu prostych skutecznych zdarzeń językowych, takich jak mandatowanie (luźno mówiąc, „prośba”) i taktowanie (luźno mówiąc, „opisywanie”) u osób o ograniczonym repertuarze werbalnym, miało trudności z odróżnieniem myślenia symbolicznego od uczenia się operanta bardziej ogólnie . Wskazuje się, że nawet interakcja zwierzęcia laboratoryjnego i eksperymentatora była przykładem interakcji werbalnej ze strony zwierzęcia, która stanowiła „małą, ale prawdziwą społeczność werbalną” (Skinner, 1957, s. 108).

W perspektywie behawioralnej szersze i bardziej skuteczne podejście do wydarzeń werbalnych / poznawczych rozpoczęło się od odkrycia równoważności bodźca (Sidman, 1971; 1994), w którym jednokierunkowa relacja bodźca (reagowanie na jeden bodziec w kategoriach drugiego) doprowadziła do dwóch -droga relacja bodźca, która połączyła się w sieci bodźców. W następnych dziesięcioleciach pojawiła się cała seria odkryć, które poprowadziły psychologię behawioralną w nowym kierunku. Badania te obejmowały badania nad sprawowaniem rządów i nieczułością na bezpośrednie działania, które często powodowały (podsumowane w Hayes, 1989); przeniesienie poprzedniej i wynikowej funkcji bodźca poprzez klasy równoważności (np. Hayes, Brownstein, Devany, Kohlenberg i Shelby, 1987; Hayes, Kohlenberg i Hayes, 1991); i na koniec identyfikacja znacznie większego zestawu pochodnych wydajności relacyjnych, których równoważność bodźców była tylko przykładem (Steele i Hayes, 1991).

Najbardziej złożone zwierzęta inne niż ludzie, mogą nauczyć się odnosić bodźce na podstawie ich formalnych właściwości (np. Wybierać większy z dwóch obiektów), ale małe ludzkie dzieci mogą łatwo odnosić się do bodźców arbitralnie podanych w tym celu. Teoria ram relacyjnych (RFT: Hayes, Barnes-Holmes i Roche, 2001) wyjaśniła ten zbiór ustaleń prostym twierdzeniem, że wyprowadzona relacyjna odpowiedź jest wyuczonym operantem. We wczesnych dniach RFT wykazano to korelacyjnie, ale stopniowo pojawiła się część prac eksperymentalnych ukazujących to zjawisko (Hayes i in., 2001; Roche, De Houwer i Dymond, 2013). Obecnie dowody na istnienie relacyjnych operantów są powszechnie akceptowane w kręgach behawioralnych. Na przykład kluczowe teksty używane do szkolenia certyfikowanych analityków zachowań (Cooper, Heron i Heward, 2019) zawierają teraz rozdziały na temat generatywnego uczenia się poprzez pochodne relacje oparte na operantach relacyjnych. Co więcej, podstawowe znaczenie tych procesów werbalnych / poznawczych podkreśla fakt, że gdy dzieci zaczną wykazywać dwustronne („wzajemnie powiązane”) relacje bodźców, zdolność do wyodrębnienia pojedynczych dostrzegalnych funkcji zachowania poprzez tradycyjną analizę funkcjonalną jest znacznie zmniejszone (Dixon, Belisle i Stanley, 2018), co sugeruje, że dbałość o tworzenie relacji relacyjnych jest niezbędną częścią rozwoju werbalnego / poznawczego (Dixon, 2015).

Poniżej znajduje się założenie, że relacyjne operanty są głównymi cechami zdarzeń werbalnych / poznawczych, gdy próbujemy zastosować te koncepcje do funkcjonalnego kontekstualnego podejścia do siebie. Naszym celem w budowaniu takiego fundamentu jest przygotowanie się na koncepcje, które mogą być bardziej adekwatne do wyzwania interpretacji i badania doznań psychodelicznych z nieredukcyjnego, a jednak naturalistycznego punktu widzenia. Twierdzimy, że ważne jest posiadanie pojęć, które są minimalnie skażone zakładanymi zdolnościami przed rozważeniem doświadczenia psychodelicznego, a zatem jednym z najlepszych miejsc do badania literatury na temat poczucia siebie jest rozwój języka, pomimo jego pozornej odległości od doświadczenia psychodelicznego per se .

1.2 Funkcjonalne poczucie siebie

Badania uczenia się wykazały, że werbalne poczucie siebie pojawia się z czasem (np. Denham i in., 2012) i reaguje na szeroki zakres metod treningowych (np. Berenevaite, 2000; Lukas, Trevisi Fuentes i Berking, 2019). Kluczową cechą rozwojową poczucia siebie jest rozwój umiejętności robienia perspektyw i umiejętności teorii umysłu, która odnosi się do umiejętności przypisywania sobie stanów mentalnych oraz rozumienia, że inni mają przekonania, pragnienia, intencje i perspektywy odmienne od własnej. Z punktu widzenia relacyjnego uczenia się, robienia perspektyw i teorii umysłu opierają się one na szerokiej gamie relacyjnych umiejętności kadrowania, w tym relacjach hierarchicznych, koordynacyjnych, przyczynowych i deiktystycznych relacji werbalnych. Ramy deiktyczne to te „zdefiniowane przez ich zależność od perspektywy mówcy”. Trzy najczęściej badane ramy deiktyczne to Ja-ty, Tu-Tam i Teraz-Wtedy. Ten podzbiór zachowań werbalnych, gdy są w rękach praktykujących, którzy traktują go jak wyuczonego operanta, można wyszkolić w normalnie rozwijających się dzieciach (Davlin, Rehfeldt i Lovett, 2011; Heagle i Rehfeldt, 2007; Weil, Hayes i Capurro , 2011), u osób z niepełnosprawnością intelektualną i rozwojową (Jackson, Mendoza i Adams, 2014; Lovett i Rehfeldt, 2014; Montoya-Rodríguez i McHugh, 2017; Rehfeldt, Dillen, Ziomek i Kowalchuk, 2007) oraz w innych z problemami klinicznymi, takimi jak schizofrenia (O’Neill i Weil, 2014). Programy nauczania zaczynają się od arbitralnych i niearbitrycznych przykładów, które wykorzystują ja i Ciebie, takich jak: „Co mam w ręku?” „Co masz?” Lub „udawajmy, że jestem koniem, a ty jesteś żabą” . Kto najprawdopodobniej powie „kum kum”? ”. Te podpowiedzi można następnie odwrócić za pomocą stwierdzeń, takich jak „gdybym był tobą i ty byłbyś mną, co miałbym w ręku? ”Złożoność można zbudować, wykorzystując wiele relacji deiktycznych, coraz bardziej arbitralne i złożone warunkowe dyskryminacje oraz różnorodne bodźce i funkcje.

Przyjmowanie perspektywy i Teoria umysłu korelują ze zdolnościami deiktycznymi (np. Weil i in., 2011) oraz w literaturze interwencyjnej (patrz Montoya-Rodríguez, Molina i McHugh, 2017) istnieją dowody na to, że umiejętności deiktyczne zwiększają ogólną perspektywę umiejętności. Niemniej jednak wiadomo również, że tradycyjne szkolenie polegające na kadrowaniu w stylu Ja-Ty, Tu-Tam i Teraz-Wtedy nie jest wystarczające do ustalenia umiejętności teorii umysłu (np. Jackson i in., 2014). Ostatnie badania (Montoya-Rodríguez i Molina-Cobos, 2019) wykazały, że trening, który ma znacznie większy postęp w rozwijaniu takich umiejętności, pojawia się, jeśli szkolenie obejmuje również ja – on, a jeśli… to relacje, wraz ze szkoleniem czasowników związanych z wydarzeniami prywatnymi. Sugeruje to, że rozwój poczucia siebie i rozumienie doświadczeń innych jest ułatwiony dzięki sytuowaniu prywatnych doświadczeń w relacjach awaryjnych, które są widziane z perspektywy „ja tu, teraz”, przy jednoczesnym uznaniu, że tego rodzaju spojrzenie na perspektywę może się zmieniać przez czas, miejsce i osobę. Ta analiza pomaga wyjaśnić badania korelacyjne, że zwiększona zdolność deiktyczna wiąże się w teoretycznie spójny sposób z radością z bycia z innymi (Vilardaga, Estévez, Levin i Hayes, 2012) oraz empatią lub brakiem empatii (np. Levin i in., 2016) . Innymi słowy, naturalistyczne podejście ramowe do poczucia siebie pomaga wyjaśnić naturę i znaczenie odczuwanego doświadczenia oraz jego rolę w funkcjonowaniu społecznym. Poczucie siebie zapewnia kontekst dla zasad takich jak „kiedy to czuję, wtedy najlepiej działa, gdy to robię”, które z kolei umożliwiają zrozumienie i przewidywanie emocji i działań innych.

1.3 Trzy jaźnie relacyjne jako naturalistyczny fundament

Z tych podstawowych pomysłów wypłynęły badania i zbieżne dowody potwierdzające konceptualizację samowiedzy złożonej z co najmniej trzech części. Rachunek „trzech jaźni” został zaproponowany na samym początku ACT i RFT (Hayes, 1984).

1. Przyjmujące perspektywę self (ja-jako kontekst) jest słowną perspektywą „ja / tu / teraz” lub punktem widzenia, z którego dokonuje się obserwacji (McHugh, Stewart i Priscilla, 2019). Przykładem może być: „Mogę„ cofnąć się ”i obserwować, jak debatuję, czy jestem dobrą osobą”. Istnieje wiele terminów określających to poczucie siebie, w tym często używane w CBS terminy, takie jak„ obserwowanie siebie ”lub„ transcendentne poczucie siebie. ”Jak zauważają (Törneke, Luciano, Barnes-Holmes i Bond. (2016)):„ Bardziej technicznym sposobem opisania tego złożonego zachowania jest stwierdzenie, że uczymy się umieszczać własne zachowanie w hierarchicznej relacyjnej ramie z deiktycznym „ja”. Innymi słowy, wszystko, co robię, widzę, myślę i czuję, jest doświadczane jako część mnie lub tego, kim jestem (s. 256). Jest to ważna kwestia i będziemy okresowo używać terminu „deiktyczne ja”, aby przypomnieć o tym czytelnikowi. Znaczenie hierarchicznego kształtowania nad rozróżnieniem wyjaśnia, dlaczego poczucie własnej wartości w perspektywie zapewnia ciągłą samoświadomość empiryczną. Te nowsze dane (opisane poniżej) są jednym z powodów, dla których zdecydowaliśmy się nie używać terminu „obserwowanie siebie”, ponieważ niesie ono ze sobą silne rozróżnienie.

2. Doświadczalna jaźń (ja-jako proces) jest ciągłym procesem werbalnej samoświadomości. Polega ona na zaangażowaniu osoby w chwilowe interakcje zarówno z jej obecnym zachowaniem werbalnym, jak i cechami obecnego kontekstu wewnętrznego i zewnętrznego, aby obserwować, opisywać i różnicować te wydarzenia (Hayes, 1984; Hayes i in., 2012). Przykładem może być „Teraz czuję się śpiący” lub „Widzę drzwi”. Ten repertuar pozwala słownie odnotowywać, wyróżniać, łączyć, doceniać i opisywać bieżące wydarzenia publiczne i prywatne. Najczęściej stosowanym terminem w CBS jest „wiedza o sobie”, ale ponownie nadmierna konotacja rozróżnienia prowadzi nas do użycia bardziej przyjaznego hierarchicznie terminu.

3. Skonceptualizowane „ja” (ja-jako koncept) to opowieść o ocenianych preferencjach, historii, cechach i atrybutach, o których mówi się, że nas określają, szczególnie w porównaniu z innymi. „Mogę być niemiły, kiedy piję” lub „Jestem mądry” to przykłady.

Te trzy aspekty jaźni nie są wyczerpujące, ale są to poczucia jaźni związane z użytecznym systemem naturalistycznym jako kategorie odpowiedzi na własne reakcje. Podczas gdy wszystkie trzy ewoluowały razem i są ze sobą powiązane, jaźń przyjmująca perspektywę jest prawdopodobnie najważniejsza w zrozumieniu procesów elastyczności psychicznej.

W miarę jak te repertuary deiktycznego kadrowania wzmacniają się i łączą z… wtedy ramowanie i opis prywatnych wydarzeń, tak samo jest w stanie wyobrazić sobie perspektywę innych ludzi, w innych warunkach, a także w innych momentach i doświadczeniach, które mogą mieć. Innymi słowy, opracowanie zestawu deiktycznych ram sprzyja nie tylko „widzeniu widząc” (Skinner, 1974), ale także tym, jak te ramy oddziałują z innymi bodźcami werbalnymi i umiejętnościami kadrowania, „dwukierunkowa ulica” przyjmowania perspektywy poczucia siebie jest otwarta, a język, myślenie lub wspólne doświadczenia mogą stać się ekspansywne wśród ludzi, miejsc i w czasie.

1.4 Łączenie trzech jaźni z ACT i elastycznością psychiczną

Badania przeprowadzone z użyciem istniejących miar siebie z punktu widzenia RFT (McHugh i in., 2019, s. 170 wymieniają siedem takich instrumentów) pokazują, że miary te korelują w spójny sposób ze zdrowiem psychicznym i elastycznością psychologiczną. Obie specyficzne miary skupione na sobie (np. „Skala kontekstu samooceny”; Zettle i in., 2018) korelują z elastycznością psychologiczną i zdrowiem psychicznym, podobnie jak bardziej kompleksowe miary trójstronnego modelu siebie RFT (np. Moran , Almada i McHugh, 2018).

Szczególnie interesującym przykładem badań w tej dziedzinie jest badanie przeprowadzone przez Atkinsa i Stylesa (2016), w którym oceniono rozmowy lekarzy, prawników, pielęgniarek i administratorów uczestniczących w wywiadzie w ramach programu rozwoju przywództwa. To, co nazywamy tu „jaźnią perspektywiczną”, zostało zoperacjonalizowane jako odniesienia, które umieściły świadomość „ja / tutaj / teraz” w relacji odróżniającej od prywatnych doświadczeń (myśli, emocji, wrażeń), takich jak „zauważyłem, że jestem zły i jednocześnie smutny ”oraz„ Świadomość pojawia się, gdy cofam się, aby zobaczyć, co się dzieje”. Taka rozmowa przewidywała samopoczucie psychiczne sześć miesięcy później, kontrolując poziomy wyjściowe. I odwrotnie, historie własne (podejście operacyjne stosowane do pomiaru skonceptualizowanego ja) nie przewidywały rezultatów. Późniejsze badanie powtórzyło te ustalenia i wykazało podobny efekt, gdy oceniono punktację „innego kontekstu” (Styles i Atkins, 2018).

Niewielka liczba badań pokazuje, że zmiany wywołane przez ACT są związane ze zmianami poczucia siebie lub mediowane za ich pośrednictwem, jak przewiduje RFT. Na przykład Yu, Norton, Almarzooqi i McCracken (2017) wykazali, że korzystny wpływ ACT na przewlekły ból można przewidzieć na podstawie korzystnych zmian w jaźni przyjmującej perspektywę. Ponieważ jest dość podobny do koncepcji „decentracji” (Naragon-Gainey i DeMarree, 2017), istnieje większa część takich prac, bardziej ogólnie powiązanych z metodami trzeciej fali (Bernstein i in., 2015).

Jak zauważyliśmy, jaźń przyjmującą perspektywę można również postrzegać w kategoriach ram rozróżnienia lub hierarchii. Obie te idee zawsze były obecne w literaturze ACT, ale bez jasności co do ram relacyjnych leżących u ich podstaw i bez testowania różnic między nimi. Na przykład wiele klasycznych metafor ACT lub ćwiczeń dotyczących tego aspektu siebie, takich jak szachownica z kawałkami lub dom z meblami, są hierarchiczne; podczas gdy inne, takie jak ćwiczenia obserwatora, są wyróżnione w kategoriach rozróżnienia (Hayes i in., 1999). Niedawno badacze RFT wykazali, że najlepiej wzmacnia się poczucie własnej wartości nie tylko poprzez odróżnienie jej od treści doświadczenia, ale także przez postrzeganie siebie przyjmującego perspektywę jako hierarchicznego związku z treścią doświadczenia (Foody, Barnes-Holmes , Barnes-Holmes i Luciano, 2013). Bardziej potężne jest postrzeganie repertuaru, który bierze perspektywę, jako „zawierającego” całą własną treść, a nie postrzeganie go jako abstrakcyjnego i całkowicie odrębnego od treści. Ten szczególny punkt wydaje się ważny w badaniu „ekspansywnych” cech doświadczania siebie, podczas gdy na zachowanie wpływają psychodeliki.

Odtąd wykazano, że podejście hierarchiczne do rozróżnienia wobec jaźni przyjmującej perspektywę wchodzi w interakcje z innymi procesami elastyczności psychicznej. Na przykład ćwiczenia defuzji mają większy wpływ na zachowanie, jeśli są powiązane z kształtowaniem własnego zachowania poprzez hierarchiczne relacje deiktyczne (Gil-Luciano, Ruiz, Valdivia-Salas i Suárez-Falcón, 2017; López-López i Luciano, 2017)). Coraz powszechniejsze staje się w interwencjach ACT podkreślanie hierarchicznego zestawu podczas ustanawiania własnych procesów, np. (Ruiz i Perete, 2015; Törneke, Luciano, Barnes-Holmes i Bond, 2016).

Biorąc pod uwagę istniejące dowody jako całość, trójstronny pogląd na procesy własne zachował się dobrze przez 35 lat swojego istnienia, narastając stopniowo (Barnes-Holmes, Hayes, Dymond i O’Hora, 2001, s. 51) –71) i wydaje się być kluczową cechą procesów elastyczności psychologicznej. W ostatnim czasie hierarchiczny pogląd na jaźń przyjmującą perspektywę wydaje się ważnym postępem w zrozumieniu procesów zmian.

2. Psychologiczne korelacje doznań psychodelicznych i naturalistycznych jednostek analizy

Kilka najciekawszych cech doznań psychodelicznych wydaje się zależeć od złożonego repertuaru słownego. Zwierzęta laboratoryjne nie będą regularnie samodzielnie podawać LSD po początkowych sesjach dawkowania, a substancje te często można stosować do wywoływania warunkowych awersji smakowych (Griffiths, Brady i Bradford, 1979; Julien, 1988). Wydaje się, że naczelne inne niż ludzie regularnie samodzielnie aplikują substancje tylko w warunkach izolacji i pozbawienia stymulacji (Siegel i Jarvik, 1980). Zgłaszane efekty zainteresowania doświadczeniem psychodelicznym często koncentrują się wokół zdarzeń psychologicznych o charakterze werbalnym (Pollan, 2018).

Ujęcie jakościowego i ilościowego charakteru psychologicznych efektów psychodelików może być trudne, szczególnie biorąc pod uwagę ograniczoną historię eksperymentów, szerokie spektrum substancji, do których może odnosić się termin psychodelik, tradycyjne użycie nienaturalistycznego języka w obszarze badań psychodelicznych, oraz osobliwy charakter sieci relacyjnych i historii uczenia się. Wydaje się jednak, że efekty psychodelików mieszczą się w kategoriach tematycznych, które można racjonalnie uchwycić przez bezpośrednią interakcję, obserwację, raport ustny i kwestionariusze, takie jak pięciowymiarowa skala odmiennych stanów świadomości (5D-ASC), skala oceny halucynogenu (HRS) i Kwestionariusz Doświadczenia Mistycznego (MEQ) (Bouso, Pedrero-Pérez, Gandy i Alcázar-Córcoles, 2016; Studerus, Gamma i Vollenweider, 2010). Chociaż różnią się pod względem wiarygodności, dane z tych różnych źródeł wydają się koncentrować wokół ograniczonego zestawu spójnych ostrych efektów w próbkach kulturowych i substancjach (Bouso i in., 2016). Te kategorie efektów psychologicznych zwykle zależą od reakcji, które są często wyjaśniane w sposób, który nie jest naturalistyczny, takich jak ego, transcendencja, alternatywne wymiary rzeczywistości, a nawet działania duszy. Częściowo z tego powodu, szczegółowa i podstawowa analiza poznawczych podstaw ja, wydaje się ważnym psychologicznym krokiem do zrozumienia efektów psychodelicznych szczytowych doświadczeń w sposób zgodny z naukami przyrodniczymi. W poniższych sekcjach omówimy, w jaki sposób można skonstruować analizę, która pozostaje bliższa obserwowanym zdarzeniom i którą można by następnie wykorzystać, gdy będziemy badać neurologiczne korelaty doznań psychodelicznych.

2.1 Rozpad Ego / doświadczenia mistyczne / transcendencja duchowa / doświadczenie jedności

Jednym z najbardziej spójnych efektów substancji psychodelicznych jest zmiana poczucia siebie, z dala od osądowej narracji oraz skierowana na siebie. Terminy użyte do opisania tego efektu są różne, jednak wpływ na poczucie siebie jest zwykle określany jako „rozpad ego” (Nour i in., 2016), „pozytywnie doświadczona depersonalizacja” (Schmid i in., 2015), „decentracja” ( Franquesa i in., 2018) oraz „oceaniczna bezgraniczność” (Müller i in., 2017). Te psychodeliczne efekty wydają się zmieniać jaźń przyjmującą perspektywę oraz ramy deiktyczne i inne, z których się wywodzi. Efekty te mogą przybierać następujące formy: zwiększone poczucie jedności z innymi, zmniejszone poczucie własnej tożsamości, zmniejszone poczucie własnej wartości lub inne formy samooceny oraz otwartość i poczucie więzi w czasie i miejscu . Samoopisowe miary zmian w jaźni przyjmującej perspektywę obejmują skale ocen dla takich pozycji, jak „czułem się w jednym z wszechświatem” (Nour i in., 2016). Obszar ten jest definiowany przez głęboką zmianę w sensie czasu, miejsca i osoby, odzwierciedloną w doświadczeniu jedności ze wszystkimi rzeczami / wszechświatem / żywymi stworzeniami / ludzkością / w nieskończonej skali czasu. Substancje psychodeliczne znacznie wzmacniają to poczucie „oceanicznej bezgraniczności” (Schmid i in., 2015), co znajduje odzwierciedlenie we względnej zgodzie z takimi stwierdzeniami, jak: „czułem się, jakbym nie miał już ciała”, „czułem się związany z wyższą mocą ”,„ Czułam się jednym z otoczeniem ”,„ Doświadczyłam przeszłości, teraźniejszości i przyszłości jako jedności ”„ Granice między mną a moim otoczeniem wydawały się zacierać ”i„ Wszystko wokół mnie wydawało się ożywione życiem ”. Doświadczenia tego rodzaju są jednym z najczęstszych doświadczeń związanych ze stosowaniem psychodelików, szczególnie przy wyższych dawkach, a ich przypuszczalny wpływ terapeutyczny wydaje się być obecnie związany z wpływem na jaźń przyjmującą perspektywę w sposób, który jest równoległy praktyce uważności (Smigielski, Scheidegger, Kometer i Vollenweider, 2019).

Rosnąca lista badań pokazuje, że psychodeliki mogą mieć działanie terapeutyczne na długą listę problemów zdrowia psychicznego (Bogenschutz i Ross, 2018; dos Santos, Osório, Crippa i Hallak, 2016). Zmiany poczucia własnego ja, rozpadu ego lub oceanicznej bezgraniczności korelują z tymi skutecznymi wynikami leczenia (Carhart-Harris i in., 2012). Ci, którzy mają mistyczne doświadczenia z psychodelikami – doświadczenia jedności w czasie, miejscu lub osobie – szczególnie mogą doświadczyć zmian w perspektywie i wartościach, takich jak większa otwartość, w długoterminowych obserwacjach (MacLean, Johnson i Griffiths, 2011). Bardziej jakościowe recenzje pacjentów, którzy mają pozytywne skutki leczenia psychodelicznego, wskazują również na rolę zwiększonego poczucia więzi z innymi, a także akceptacji emocji (Watts, Day, Krzanowski, Nutt i Carhart-Harris, 2017). Zmiany afektu, jakości życia i zwiększonej uważności są powiązane ze osłabieniem skonceptualizowanego ja (Uthaug i in., 2018).

Co ciekawe, neurobiologiczne predyktory odpowiedzi na leczenie psychodeliczne wydają się być prawie przeciwne do zmian obserwowanych w przypadku SSRI i innych „leków przeciwdepresyjnych”, ale są znacznie bardziej zgodne z teorią ACT. Na przykład, psychodeliki zwiększają reakcję emocjonalną w depresji, podczas gdy SSRI osłabiają reakcję emocjonalną (Carhart-harris i in., 2017). Carhart-Harris i in. (2012) odkryli w badaniu fMRI, że między innymi psylocybina zmniejsza aktywność w przedniej i tylnej części kory obręczy (ACC i PCC) oraz w przyśrodkowej korze przedczołowej (mPFC). Te ograniczenia aktywności były istotnie skorelowane z intensywnością subiektywnych efektów. Nastąpiło również wyraźne zmniejszenie łączności między mPFC i PCC.

Przyśrodkowa kora przedczołowa (mPFC) jest kluczową częścią naszego „obwodu narracyjnego”, który rozszerza poczucie siebie w czasie na osobę o cechach i aspiracjach (Johnson i in., 2006; Macrae, Moran, Heatherton, Banfield i Kelley, 2004). PCC jest jednym z bardziej aktywnych obszarów normalnego mózgu i jest powiązany z „siecią trybu domyślnego” (DMN), która często jest nadmiernie aktywowana nawet w spoczynku. Oba te regiony są powiązane z samo-referencją i samokonstrukcją (Buckner, Andrews-Hanna i Schacter, 2008; Gusnard, Akbudak, Shulman i Raichele, 2001) oraz z monitorowaniem funkcji w mózgu. Pod wpływem substancji psychodelicznych najbardziej gwałtowne spadki przepływu krwi korelują z najbardziej gwałtownymi spadkami DMN (Pollan, 2018).

Te regiony mózgu i procesy należą również do tych, które uspokaja medytacja uważności (Fletcher, Schoendorff i Hayes, 2010). Badania eksperymentalne wykazały, że medytacja uważności zawęża warunki aktywacji mPFC i zmniejsza połączenia ze strukturami mózgu leżącymi u podstaw poznania analitycznego i osądu (Fang i in., 2010). Na przykład, gdy osoby wyszkolone w medytacji uważności są proszone o skupienie się na doświadczeniu chwili obecnej, wykazują zmniejszoną aktywację mPFC i jego łączności, co sugeruje, że nie angażują się w tyle narracji i osądy, jak osoby bez treningu uważności podczas skupiania się na teraźniejszość. Na podstawie tych danych Siegel (2007) sugeruje, że bez treningu uważności „często nie jesteśmy w stanie oderwać się od gadania naszych zajętych umysłów i odróżnić trwającą narrację i podróż w czasie od bezpośredniego doświadczenia chwili obecnej” i dlatego nie możemy żyć w teraźniejszości.

W bardzo równoległy sposób Carhart-Harris i koledzy doszli do wniosku, że substancje psychodeliczne tłumią funkcje filtrujące narzucone przez ośrodki narracyjne w mózgu i że „subiektywne działanie leków psychodelicznych jest spowodowane zmniejszoną aktywnością i łącznością w kluczowych węzłach łączących mózgu, umożliwiając stan nieograniczonego poznania ”(2012, s. 2138). Na przykład psylocybina oddziela środkowy płat skroniowy i obszary korowe wysokiego poziomu, a te efekty neurobiologiczne były podobne do poczucia utraty „ja” opartego na ego (Lebedev i in., 2015). Inne badania reakcji mózgu po wystawieniu na działanie substancji psychodelicznych podkreśliły, że substancje te zakłócają percepcyjne granice między self a środowiskiem, zakłócając modułową organizację przetwarzania danych wejściowych (Dixon, Belisle i Stanley, 2018). Entropia mózgu i zmiany w poczuciu własnej tożsamości z kolei przewidują większą emocjonalną otwartość, tygodnie po ekspozycji na psychodeliki (Tagliazucchi i in., 2016).

Ustalone w języku zaczerpniętym z analizy „trzech jaźni” RFT, odkrycia te ogólnie sugerują, że psychodeliki zmniejszają rolę jaźni skonceptualizowanej i jej dominację nad wejściami do jaźni doświadczającej, a ponadto zmieniają sposób, w jaki działa jaźń przyjmująca perspektywę i jaźń doświadczająca ich stosunek do doświadczenia. Będziemy mieli więcej do powiedzenia na ten temat poniżej, ale nie chcemy opuszczać tej sekcji, nie zauważając znaczenia przyszłej pracy z wykorzystaniem rzeczywistych miar skonceptualizowanego ja i fuzji z nim, ekspansywnych koncepcji siebie, przyjmowania perspektyw, empatii i samowiedzy, ponieważ precyzja związku danych neurobiologicznych z tymi procesami psychologicznymi zależy od adekwatności pomiaru.

2.2 Doświadczenia sensoryczne i synestezja

Substancje psychodeliczne wydają się zmieniać kontrolę bodźców i funkcje motywacyjne. Osoby przyjmujące psychodeliki często zgłaszają „synestezję”, taką jak dźwięki wpływające na stymulację wzrokową lub inne niezwykłe doświadczenia percepcyjne (Schmid i in., 2015). Osoby przyjmujące psychodeliki zwykle zgadzają się, że „dźwięki wydawały się wpływać na to, co widziałem”, „Widziałem regularne wzory z zamkniętymi oczami lub w całkowitej ciemności” i „Widziałem całe sceny przemijające z zamkniętymi oczami lub w całkowitej ciemności”. Niektóre z tych efektów można opisać w kategoriach zmian w operacjach motywacyjnych, przestrzeganiu zasad i funkcjach stymulujących, które dotyczą świadomości chwili obecnej. Istniejące badania nie są wystarczające do szczegółowego sprecyzowania, w jaki sposób różnice te dotyczą różnych substancji i ludzi, dlatego dla obecnych celów ważniejsze wydaje się ogólne scharakteryzowanie znanych neurobiologicznych efektów psychodelików. Istnieją co najmniej dwie klasy efektów, które wydają się psychologicznie ważne. Po pierwsze, psychodeliki zmieniają normalne funkcje „bramkowania” w obszarach mózgu, które przekazują informacje sensoryczne lub sensomotoryczne do kory. Po drugie, zmniejszają wpływ obszarów mózgu, które łączą poczucie jaźni z funkcjami bramkowania (Vollenweider i Geyer, 2001).

Ważne jest, aby nie trzymać się tych wniosków zbyt mocno, ponieważ mózg może być wykorzystywany jako rodzaj nadmiernie rozszerzonej metafory podczas porównywania poziomów analizy. Ponadto o implikacjach danych neurobiologicznych bardzo często mówi się w sposób nietechniczny, co utrudnia wyciągnięcie ich dokładnych implikacji dla nauk behawioralnych. Na przykład słowo „ja” w tego rodzaju badaniach jest często terminem zdrowego rozsądku, w przeciwieństwie do podejścia do problemu, który staramy się tutaj podać. Zagadnienia czasu i miejsca, które są częścią jaźni / ja przyjmującego perspektywę ja-jako kontekst w podejściu ACT / RFT, zostaną skategoryzowane, zmierzone i omówione w inny i zdroworozsądkowy sposób. Mimo to, ogólnie rzecz biorąc, wydaje się, że substancje psychodeliczne zmniejszają aktywację obszarów mózgu, które wspierają ewaluacyjne, konceptualne poczucie siebie („ego”) oraz które filtrują, regulują i ograniczają bodźce wejściowe, i wzmacniają poczucie siebie które wykraczają poza czas, miejsce i osobę. Warto zauważyć, że praktyka kontemplacyjna powoduje podobne zmiany w mózgu w kilku kluczowych obszarach, choć w mniej dramatyczny sposób (Fletcher i in., 2010).

Choć to mniej interesujące dla niniejszego artykułu, to należy zauważyć na marginesie, że istnieją dane dotyczące psychodelików i ich zdolności do zwiększania neuroplastyczności. Niektórzy badacze twierdzili, że „… doświadczenie wywołane przez substancje i jego włączenie do procesu psychoterapeutycznego jest kluczowym mechanizmem, który umożliwia neuroplastyczność i zmiany behawioralne” (Vollenweider i Kometer, 2010). Nowsze badania komórkowe sugerują, że efekt może być bardziej podstawowy, ponieważ psychodeliki promują neurogenezę na poziomie komórkowym zarówno z hodowanymi komórkami nerwowymi, jak i neuronami w organizmach rozwijających się (Ly i in., 2018). Ten korzystny efekt wydaje się jednak dość szeroki, a neuroplastyczność jako koncepcja wydaje się równoległym uczeniem się nauki (jako dziedziny) jako zdrowego biologicznego truizmu. Kiedy się uczymy, nasz mózg się zmienia.

2.3 Poczucie wnikliwości

Reguły wyprowadzane pod wpływem psychodelików są często zgłaszane jako „noetyczne” – poczucie, że „prawda” o sobie lub świecie została „ujawniona” (Pollan, 2018). Elementy tego efektu psychologicznego można mierzyć poziomem zgodności z twierdzeniami takimi jak „czułem bardzo głęboko”, „miałem wgląd w związki, które wcześniej mnie intrygowały”, „miałem bardzo oryginalne myśli”. Nierzadko w naukowych i dziennikarskich raportach o szczytowych doznaniach psychodelicznych stwierdza się, że uczestnicy informują, że nauczyli się czegoś głębokiego w tym doświadczeniu – nawet jeśli być może uznają, że ich opis może wydawać się głupi, nonsensowny lub banalny. Na przykład może się okazać, że wyrażenie „miłość jest wszystkim” jest czymś więcej niż tylko czymś, co można znaleźć na karcie Hallmark, i może zostawić swoje doświadczenie wiedząc, że jest to podstawowa prawda na świecie (Pollan, 2018).

Tego rodzaju relacje zdają się sugerować, że kontakt z doświadczającym ja i ja przyjmującym perspektywę jest zmieniony, podobnie jak funkcje bodźców werbalnych. Kiedy zmienione, bodźce werbalne które inaczej wyłoniłyby się z jaźni przyjmującej perspektywę, mogą wejść w hierarchię, a inne relacje, które sprawiają, że te bodźce werbalne wydają się pochodzić z jakiegoś „wyższego” miejsca, na przykład od „niebiańskiego Boga” lub lepszego gatunku obcych z innego czasu, miejsca lub wymiaru. Z neurologicznego punktu widzenia zjawisko to wydaje się stanowić interesujące wyzwanie. Anegdotycznie substancje zmieniające umysł często powodują, że stwierdzenia własne wydają się wiarygodne, gdy doświadczają bezpośrednich skutków działania substancji – ale rzadko uważamy, że te pomysły są „dobre”, gdy widzimy je z bardziej trzeźwego stanu umysł. Warto zwrócić uwagę na to, że substancje psychodeliczne wydają się nieść „dobroć” danej reguły lub myśli przez dłuższy czas pomimo kontroli siebie i osób postronnych. Zjawisko to wydaje się być terapeutycznie ważne i być czymś, dla czego naturalistyczna relacja psychologiczna byłaby pomocna w pogłębieniu naszego zrozumienia procesu terapeutycznego. Te bodźce werbalne mogą być tak głębokie, że powodują przedłużone zmiany wartości życiowych (często mierzone skalami psychologicznymi), takie jak większa troska o innych, troska o środowisko naturalne, kreatywność lub większy nacisk na dobro innych (Lerner i Lyvers, 2006).

2.4 Lęk i akceptacja

Nieprzypadkowo Aldous Huxley, głośno opowiadający się za rekreacyjnym i terapeutycznym użyciem LSD w latach 50. i 60., zatytułował swoją książkę z 1954 r. na ten temat „Drzwi percepcji. Niebo i piekło”. Psychodeliki czasami wywołują bardzo negatywne doświadczenia – takie jak strach przed utratą kontroli, śmiercią lub wstydem ze strony bliskich. Historycznie uważano, że mają na to duży wpływ wsparcie środowiskowe zapewniane osobie przed, podczas i po doznaniu psychodelicznym (Malleson, 1971), ale nawet w kontrolowanych warunkach psychodeliki czasami wywołują intensywny niepokój (Schmid i in., 2015) . W kontrolowanym otoczeniu zazwyczaj rozwiązują się one w formie akceptacji doświadczenia (Pollan, 2018). Potencjał kontaktu z intensywnie negatywnymi bodźcami wzrokowymi, dotykowymi / smakowymi, werbalnymi i słuchowymi stwarza okazję do pewnego rodzaju ćwiczeń polegających na akceptacji „hand-over-hand”, a tym samym podkreśla znaczenie środowiska werbalnego na wszystkich etapach.
Transformacja funkcji postrzeganych negatywnych doświadczeń (np. ze względnie złych i unikanych, do względnie dobrych i akceptujących) jest ważnym obszarem badań empirycznych dotyczących psychologicznych efektów psychodelików. Z podejścia CBS wydaje się, że następuje przejście od unikania doświadczania do akceptacji. Tutaj mechanizmy zmian mogą być zakorzenione w kontekście kulturowym. Na przykład, doznania psychodeliczne są często przedstawiane jako chwile nauczania, do których należy podchodzić z otwartością.

3. Implikacje dla modelu elastyczności psychologicznej

Literatura na temat ACT i RFT rozpoczęła się niejasnym artykułem opublikowanym ponad 35 lat temu (Hayes, 1984), w którym twierdzono, że poczucie transcendencji, które było charakterystyczne dla doświadczenia duchowego, może być powiązane z wyuczonymi umiejętnościami werbalnymi z perspektywy. Wydaje się, że poszerzony cytat jest uzasadniony w celu powiązania początków ACT i RFT z implikacjami doświadczenia psychodelicznego dla podejścia RFT do poczucia siebie i modelu elastyczności psychologicznej leżącej u podstaw ACT.

W większości podejść behawioralnych wydaje się, że brakuje tego, że widzenie nie może być wszystkim, co istnieje, do samoświadomości. Dla społeczności werbalnej decydujące znaczenie ma także to, że takie zachowanie występuje z danej i spójnej perspektywy, miejsca lub punktu widzenia. … To zachowanie może pojawić się na kilka sposobów. Po pierwsze, nabywane są słowa takie jak „tutaj” i „tam”, które nie odnoszą się do konkretnej rzeczy, ale odnoszą się do punktu widzenia dziecka. … Po drugie, dzieci uczy się odróżniać swoją perspektywę od innych. … Możliwe jest także, że poczucie umiejscowienia powstaje w wyniku procesu eliminacji lub rozszerzenia metaforycznego. … Wydarzenia ciągle się zmieniają. Tylko umiejscowienie nie. Tak więc jedyną spójnością między słowem „ty” w takich pytaniach a zachowaniem, nie jest widzenie lub widzenie-widzenie, ale zachowanie widzenia widziane z miejsca lub perspektywy. Zatem w pewnym sensie „ty” jest perspektywą.

Zachowanie widzenie-widzenie z perspektywy jest bardzo dziwnym zachowaniem. Dla osoby zaangażowanej w takie zachowanie naprawdę nie jest możliwe postrzeganie jej jako przedmiotu. Można go doświadczyć tylko w jego efektach, związanych z nim uczuciach lub jako rodzaj ulotnego obrazu, gdy próbujemy go złapać i spojrzeć na niego bezpośrednio. Gdybyśmy mieli zobaczyć naszą własną perspektywę (tj. Jako przedmiot), z jakiej perspektywy moglibyśmy ją zobaczyć? (Hayes, 1984, s. 102–103).

W kolejnej części tego samego artykułu argumentowano, że to poczucie siebie jako obserwatora ma z kolei wartość, ponieważ „Wydaje się, że z tej perspektywy można zobaczyć regułę bez konieczności jej przestrzegania”, a to z kolei podważy „Często nieudana walka, by celowo pozbyć się pewnych reakcji”, a zamiast tego „pozwolić bezpośredniej nieprzewidzianemu zdarzeniu przejąć większą kontrolę” (s. 106–109). Innymi słowy, powiedziane w sposób, który się pojawił, hierarchiczne deiktyczne Ja wspiera elastyczność psychologiczną, w tym defuzję, akceptację i robienie tego, co działa.

Prymat procesów własnych, o których mowa w tym artykule z 1984 r., jest prawdopodobny, a nawet ustalony w dzisiejszych czasach. Można to zobaczyć w kilku strumieniach danych, które zbadaliśmy w tym artykule z psychologicznej elastyczności i punktu widzenia RFT, ale niezwykłe jest, jak blisko te idee i dane są zbieżne z neurobiologicznym i psychologicznym wpływem psychodelików. Badanie tej możliwej konsystencji było głównym celem niniejszego artykułu i rzeczywiście wydaje się, że na poziomie neurobiologicznym, psychodeliki tłumią narracje własne i ich ograniczający wpływ na inne źródła informacji, i wzmacniają ekspansywne poczucie własnej wartości lub przyjmowanie perspektyw , co prowadzi do innych ulepszeń w procesach elastyczności psychologicznej. Ludzie, którzy używają substancji psychodelicznych w sesjach terapeutycznych z przewodnikiem, wykazują bardziej pozytywną reakcję psychoterapeutyczną, jeśli wykazują zmiany w neurobiologii leżącej u podstaw poczucia siebie, a także zgłaszane przez siebie zmniejszenie poczucia „ja” opartego na ego (które wydaje się dość podobne do skonceptualizowanego ja), ekspansja poczucia jaźni przyjmującego perspektywę oraz pozytywne zmiany w innym procesie elastyczności, takim jak akceptacja, klaryfikacja wartości lub zaangażowane działanie.

Mówiąc bardziej bezpośrednio, dane o psychodelikach wspierają model elastyczności psychologicznej, który podkreśla centralne znaczenie samookreślenia się lub określania „ja”. Zastanówmy się, na przykład, w jaki sposób zmiany w mPFC (przyśrodkowej korze przedczołowej) zwiększają poczucie transcendencji i jedności, ograniczenie narracji własnej oraz większą zdolność do doświadczania ciągłych emocji i wrażeń oraz ich relacji z otoczeniem głębiej i bardziej sensownie. W kategoriach elastyczności przekładałoby się to na pomysł, że jaźń przyjmująca perspektywę wzmacnia doświadczające ja, a także większą akceptację, dystans (defuzję) i kontakt z chwilą obecną – cztery procesy „uważności” w elastyczności psychologicznej.

„Sześciokątny model” psychologicznej elastyczności nie jest w pełni adekwatny do przedstawienia tych wyników. To narzędzie graficzne nigdy nie zintegrowało się dobrze z analizą trzech jaźni z RFT, z dwóch głównych powodów. Jednym z nich jest to, że doświadczające ja jest zasadniczo pomijane, a drugim jest to, że centralne znaczenie poczucia jaźni przyjmującego perspektywę jest również niedoceniane. Dane dotyczące centralności tych dwóch procesów dla pozytywnego doznania psychodelicznego sugerują możliwość przeróbki modelu. Jedną graficzną metaforę tego przedstawiono na ryc. 1.

Ryc. 1. Chińska wersja ACT Hexaflex, w której podkreśla się hierarchiczną naturę jaźni przyjmującej perspektywę.

Ten model został opisany jako „chińska wersja sześciokąta” (Zhu, 2019). W tym podejściu jaźń przyjmująca perspektywę postrzegana jest jako hierarchicznie ujęta we wszystkie inne procesy elastyczności i nieelastyczności. Każdy z tych zestawów procesów elastyczności i nieelastyczności jest reprezentowany jako dialektyka „ying-yang”. Aby zaznaczyć fakt, że funkcje wszystkich procesów są oparte na kontekście, proces pozytywnej elastyczności jest reprezentowany przez ciemną plamkę wewnątrz, aby przypomnieć nam, że elastyczność nie jest pozytywna we wszystkich obszarach; procesy negatywnej elastyczności prezentowane są z lekką plamką wewnątrz, aby przypomnieć nam podobnie, że procesy te nie są negatywne we wszystkich obszarach. Hierarchiczną naturę jaźni przyjmującej perspektywę pokazano jako umożliwiającą zdrowe przejścia dialektyczne między nieelastycznością a elastycznością w każdej z sześciu dziedzin.

W przeciwieństwie do typowego modelu sześciokąta, ta reprezentacja nadaje każdemu aspektowi trójstronnego modelu jaźni miejsce, jednocześnie podnosząc perspektywiczne ja do jednego procesu, który „rządzi nimi wszystkimi”. W obszarze specyficznym dla poczucia własnego obszaru model ten przedstawia dialektykę między ja skonceptualizowanym a ja doświadczającym. Powód, dla którego wartości i zaangażowane działanie są zamienione w porównaniu do tradycyjnego sześciokąta, i powód spirali pośrodku jest następujący.

Wcześniej argumentowaliśmy (np. Hayes, 2019), że procesy elastyczności najlepiej postrzegać jako wyłaniające się ze świadomości per se, która umożliwia ukończenie czterech procesów uważności w miarę zbliżania się do wartości i zaangażowanego działania. W tej „chińskiej wersji” obowiązuje ta sama podstawa myślenia, ponieważ poczucie siebie z punktu widzenia perspektywy pozwala na kontakt z chwilą obecną, w sposób otwarty (akceptujący i defuzyjny), obserwując i opisując własne doświadczenie (doświadczające ja), jako podstawa wybranych wartości i zaangażowanego działania. To przedstawia spirala wewnętrzna.

Warto na marginesie zauważyć, że ta chińska wersja modelu może być również przypisana myśli wschodniej. Związek między procesami elastyczności ACT a dialektycznym podejściem taoizmu został omówiony przez Hurleya i Callahana, 2008), którzy doszli do wniosku, że „CBT trzeciej fali, takie jak ACT, obiecują synergię myśli wschodniej i zachodniej. Podobnie jak taoizm, ACT koncentruje się na zdrowym rozwiązywaniu dychotomii życia, akceptacji sytuacji i uznaniu, że język nie jest ostateczną prawdą. ”Podobnie centralność jaźni przyjmującej perspektywę jest kluczem do zrozumienia takich rzeczy jako metafora trzech Buddów w Sutrze Platformowej Hui-nenga, Szóstego Patriarchy, który jest czczony jako jedna z dwóch wielkich postaci w założeniu buddyzmu Ch’an (Zen) (Zhu, 2019). Zarówno RFT, jak i ACT wywodzą się z zachodnich tradycji naukowych, a zatem te związki ze starożytnymi duchowymi i mądrymi tradycjami taoizmu lub buddyzmu zen są bardziej kwestią konsiliencji niż przyczynowej sekwencji intelektualnej, jednak są one warte odnotowania.

Samo przyjmowanie perspektywy od dawna jest uważane za kluczowe dla unikania i akceptacji w ACT (Hayes i Wilson, 1994), a pozytywnym aspektem ryc. 1 jest to, że jasno przedstawia tę ideę. Fuzja polega na zaangażowaniu się w nasz własny język jako „treść”, co oznacza również interakcję z doświadczeniem ocenionym, a nie tylko doświadczonym – proces ten jest wspierany przez podejmowanie perspektyw. Wczesne eksperymentalne prace nad akceptacją, co zrozumiałe, koncentrowały się na konkretnych zasadach lub ćwiczeniach akceptacyjnych dla uczestników (Eifert i Heffner, 2003), ale możliwość zauważenia materiału, który ma zostać zaakceptowany, jest ułatwiony dzięki przyjęciu perspektywy.

Idee przedstawione w tym rozdziale wymagają większej uwagi empirycznej. Na przykład musimy wiedzieć, jak najlepiej ustalić i zmierzyć jaźń przyjmującą perspektywę, a następnie wykorzystać tę umiejętność zmieniania repertuaru, aby promować umiejętności elastyczności. Ponieważ pojawiają się lepsze miary tego poczucia siebie, należy zwrócić większą uwagę na to, jako potencjalnie kluczowy proces w stresie psychicznym. Ponadto badania powinny sprzyjać dokładnemu zrozumieniu warunków, które prowadzą do znaczącej poprawy związanej z rozwojem deiktycznego ja oraz tego, w jaki sposób te ulepszenia wpływają na unikanie i akceptację przez doświadczenie. Zastosowanie psychodelików w określonych warunkach może być sposobem na przyspieszenie tych badań przy stosunkowo niskim nakładzie czasowym dla użytkowników ze złożoną historią angażowania się w fuzję i unikanie doświadczania.

Aby podać inny przykład, rola przyjmowania perspektywy w zaangażowanym działaniu wymaga również większej uwagi badawczej (Trindade, Marta-Simões, Ferreira i Pinto-Gouveia, 2018). Zauważenie, że działania opierają się na wartościach lub nie, wymagają umiejętności wykraczających poza skonceptualizowane ja, umiejętności opartych na doświadczaniu i patrzeniu na siebie. Hierarchiczna perspektywa Ja prawdopodobnie pomaga osobie dostrzegać funkcjonowanie działań w szerszy sposób, angażowania – zarówno w działania zmierzające w kierunku wartości, jak i te, które oddalają się od wartości. Zaangażowane działanie jest obszarem o szczególnym znaczeniu, ponieważ jest dolną linią zachowania modelu, ale także dlatego, że angażuje osobę wchodzącą w interakcje z wieloma procesami ACT na raz, a następnie angażującą się w zachowanie zgodne z ich wartościami w kontekście wszystkich innych procesów. Zbadanie związku zaangażowanego działania z rozwojem i wykorzystaniem jaźni przyjmującej perspektywę pomogłoby w walidacji obecnie stosowanych praktyk oraz w opracowaniu przyszłych podejść pomiarowych.

Podkreślając znaczenie hierarchicznego ramowania pespektywistycznego poczucia siebie, nie powinniśmy jeszcze odrzucać wyróżniania ram jako mających znaczenie dla tego efektu. Self przyjmujące perspektywę „… dotyczy osoby odnoszącej się do własnej prywatnej treści psychologicznej jako odrębnej i oddzielnej od siebie” (Moran i in., 2018). Ta odrobina rozróżnienia wydaje się być konieczna, aby uniemożliwić, by jaźń przyjmująca perspektywę stała się kolejną formą jaźni doświadczającej. Dane dotyczące substancji psychodelicznych, a także dane dotyczące samych procesów elastyczności sugerują, że jaźń przyjmująca perspektywę i jaźń doświadczająca są ze sobą powiązane, ale nie takie same. Przyszłe badania mogłyby z powodzeniem zbadać skutki celowania w te obszary w określonych sekwencjach lub odnotowywania ich naturalnego rozwoju w układzie dynamicznym (np. Hayes i in., 2019).

Trójstronny pogląd na self w RFT jest żywy i ma się dobrze, a wszystkie trzy są znane z klinicznego punktu widzenia. Jak zauważają (Moran i in., 2018) w swoich badaniach dotyczących zdrowia psychicznego nastolatków, „wyższy poziom ja-jako kontekstu, wyższy poziom ja-jako procesu i mniej skonceptualizowane ja okazały się powiązane z niższym poziomem dystresu. ”Jednocześnie dane, które przeglądamy, sugerują, że Deiktyczne Ja lub Ja przyjmujące perspektywę ma znaczenie transformacyjne.

Badania kontekstualnej nauki behawioralnej (CBS) podkreśliły precyzję i zakres swoich koncepcji i modeli. Niniejszy artykuł jest eksploracją głębi tych pojęć i modeli. Nakładanie się koncepcji elastyczności psychologicznej i doświadczeń psychodelicznych stanowi dla praktyków i badań zorientowanych na CBS wyjątkową okazję, aby pomóc w kierowaniu badaniami psychodelicznymi – dziedziną, która nie ma jeszcze spójnego podejścia do zjawisk psychologicznych – jednocześnie ucząc się więcej o tym, jak procesy elastyczności mają zastosowanie na wszystkich poziomach analizy. Psychologiczny poziom analizy nie jest taki sam jak poziom neurobiologiczny, ale ostatecznie te dwie potrzeby muszą być spójne i istnieje wyjątkowa okazja do ustanowienia strategicznego partnerstwa w pracy nad psychodelikami. Współpraca z badaczami w celu zbadania, w jaki sposób psychodeliki wpływają na szereg zdarzeń psychologicznych, może stworzyć warunki dla CBS do rozszerzenia swoich badań empirycznych na poczucie siebie i elastyczność psychologiczną oraz powiązanie tych procesów i zasad z leżącą u ich podstaw neurobiologią, która je wspiera. Ponadto istnieją wszelkie wczesne przesłanki wskazujące, że ACT i model elastyczności psychologicznej mogą stanowić potężny i pomocny przewodnik po terapeutycznym stosowaniu substancji psychodelicznych. Psychodeliki dają okazję do interdyscyplinarnej pracy, która może pomóc CBS w udoskonaleniu modeli teoretycznych i wspieraniu zrozumienia siebie jako części spójnego funkcjonalnego kontekstowego światopoglądu, przy jednoczesnym działaniu klinicznym.

Bibliografia

Atkins and Styles, 2016

P.W.B. Atkins, R.G. StylesMeasuring self and rules in what people say: Exploring whether self-discrimination predicts long-term wellbeing

Journal of Contextual Behavioral Science, 5 (2) (2016), pp. 71-79

Article

Download PDF View Record in Scopus Google Scholar

Barnes-Holmes et al., 2001

D. Barnes-Holmes, S.C. Hayes, S. Dymond, D. O’HoraMultiple stimulus relations and the transformation of stimulus functions

S.C. Hayes, D. Barnes-Holmes, B. Roche (Eds.), Relational frame theory: A post-skinnerian account of human language and cognition, Plenum, New York (2001)

Centralność poczucia Ja w ramach procesów elastyczności psychologicznej: Co sugerują neurobiologiczne i psychologiczne korelaty psychodelików

Related Posts

Podobieństwa i synergie między praktyką uważności a doświadczeniem psychodelicznym

Terapia z wykorzystaniem MDMA – relacja ze szkolenia MAPS